De Route 

Start:                                  Anchorage Int. Airport
Einde:                                 Anchorage Int. Airport
Vast aantal kilometers:        1.639
Gereden aantal kilometers:  2.300

Voor ik met deze reis begin een kort voorwoord.

Deze trip, heb ik voor een groot gedeelte via een reisbureau, gespecialiseerd in Alaska reizen, geboekt omdat iedereen riep dit kun je niet zelf boeken.

Tijdens deze trip zijn we voor een aantal kwesties komen te staan die gewoon uit slordigheid zijn ontstaan en onnodig.
Het gedeelte wat ik zelf had geregeld was allemaal dik in orde en goedkoper.

Dit is juist de reden waarom ik zeg: DOE HET LEKKER ZELF!Na ons Alaska avontuur, wat absoluut de moeite waard is en het graag nog keer over zou doen, ga ik dan ook nooit meer gebruik maken van een reisbureau.

Goed voorbereidingsmateriaal vindt je in onderstaande link:
Milepost

Woensdag 21 juni 2000
We vliegen vandaag van Amsterdam naar Anchorage met een overstap in Seattle. Het eerste gedeelte vliegen we met KLM en daarna vanuit Seattle door met Air Alaska.
Het is een behoorlijk lange vlucht en het laatste gedeelte zeker wordt daar door behoorlijk zwaar.
Bij aankomst op Anchorage International Airport nemen we de hotel shuttle naar onze accommodatie.
Het hotel is niet super maar de kamers zijn groot en schoon.

Donderdag 22 juni 2000
’s Morgens bellen we naar ons verhuur bedrijf, die zal ons dan komen ophalen voor onze auto. Helaas kost dit nog al wat tijd dus dat is beetje zonde.
Het blijkt een behoorlijk grote 4wheel drive te zijn met nog geen 3.200 km op de teller.
Om de een of andere reden zit de auto voor met campingspullen die we niet hebben besteld en de auto staat tekort gereserveerd maar kan gelukkig allemaal veranderd worden.

Op pad naar Talkeetna, helaas kunnen we niet de weg nemen die we wilden omdat deze door een op breking niet te rijden is.
Het eerste stuk is niet echt indrukwekkend maar toch een mooie start van ons Alaska avontuur.

Na een tijdje veranderd de omgeving behoorlijk en kom je terecht in een oase van rust en bossen.
Ons accommodatie bevindt is op een hele mooie plek met een heel mooi uitzicht op Mount Denali.
Helaas krijgen we hier niet de juiste kamer en hebben i.p.v. mountain view, parking view.
Gelukkig zijn de kamers mooi en het eten ’s avond is erg goed.

Dus voor de eerste dag: auto te kort gehuurd, campingspullen in de auto terwijl het reisbureau alle hotels heeft geboekt en de verkeerde kamer, goede start van de vakantie

Vrijdag 23 juni – Zondag 25 juni 2000
Vandaag gaan we naar Denali National Park, hier hebben we echt naar uitgekeken, de weg er naartoe is mooi en rustig maar je moet wel bij de les blijven want soms komen er zware vrachtwagens langs gedenderd.

Denali National Park is in 1917 opgericht als het National Park Mount McKinley. In 1980 werd de oppervlakte verdrievoudigd en werd het park omgedoopt tot Denali National Park and Preserve. Denali betekent in het Athabascaans “De Grote” en refereert naar Noord Amerika’s hoogste berg Mount McKinley.
Mount McKinley is 6.194 meter hoog en is een zeer geliefd maar niet ongevaarlijk klim doel.
Sinds 1932 zijn er 108 mensen omgekomen op deze berg.
Hij staat dan ook wel bekend als de berg die zijn eigen weer maakt.

Je mag Denali NP maar voor 24 km met je eigen auto in dus parkeren we de auto en we melden ons daarna bij het treinstations. Daar worden we opgehaald met een bus die wel het park helemaal in mag.
De accommodatie bevindt zich 142 km het park in en ligt echt midden in de wildernis.

De weg die de bus rijdt, is adembenemend mooi en we zien dan ook veel dier soorten, zoals Kariboe, Grizzly beren, Mountain Goats en Bighorn Sheep.
Halverwege bij het Eielson Visitor Center is er een pit stop. De dag bussen gaan niet verder dan dit punt.
Helaas hebben we niet heel veel tijd voor de pit stop want het eten wordt om 7u p.m. opgediend en anders krijg je gewoon niets meer.

Er zijn hier een aantal accommodaties en elk heeft iets wat de ander niet heeft dus de keuze is aan jou.
Voor ons sprong deze er gewoon uit en zullen hier 3 nachten blijven.
De trip die je boekt is inclusief alle maaltijden en lokale drankjes.

Bij aankomst van de accommodatie is het een drukte van jewelste maar het is in een woord fantastisch, geen sleutels voor de Cabin, want dat is niet nodig en ’s nachts kun je hem van binnen uit op slot doen.

Het grootste nadeel wat je hier hebt, heet MUGGEN, en daar zijn er heel veel van.
Het eten is goed en het is na het eten te gek om hier ’s avond op de veranda te zitten met je zonnebril op en een lekker drankje naast je.
Je kunt hier uitleg krijgen over sledetochten met honden en hoe de honden hier voor getraind worden.
Je kunt hier paardrijden, goud zoeken en diverse begeleide wandelingen doen.

Het is echt niet te geloven, er zijn mensen die Mount Denali nog nooit hebben gezien door het slechte weer, wij hebben 4 dagen achterelkaar kunnen geniet van deze hoogste berg.

Maandag 26 juni – dinsdag 27 juni 2000
’s Morgens vroeg op want we moeten vandaag de bus terug hebben naar het begin van het park. We vinden het jammer want het is hier zo vreselijk mooi en hebben dan ook een toffe tijd gehad en een heleboel leuke mensen leren kennen. Onderweg speuren we nog een eland en een prachtig vosje.

Terug bij de auto gauw wat inkopen doen en dan via de meest mooie en dierrijke weg, “De Denali Highway”, naar Paxson waar we 2 nachten zullen overnachten in een Cabin.

De Denali Highway is een 217 km lange voor het grootste gedeelte onverharde weg die van Cantwell naar Paxson aan de Richardson Highway leidt. De weg wordt niet veel gebruikt en is dan ook slecht onderhouden maar met droog weer zeker goed te doen, alleen beetje stoffig en veel washboards in de weg (een soort dwars strepen in de weg die op een wasbord lijken en soms voor een zijwaartse beweging van de auto zorgen).

Het is zo warm dat de dieren zich goed verstopt hebben en het enige dier wat we hier dan ook zien is een dood hert, half opgevreten door wolven of coyotes.

Op het laatste stuk begint het nog te regen ook en dan hebben we het helemaal gehad met de Denali Highway.

Bij aankomst bij onze accommodatie worden we verwelkomd door een vent die er niet uit ziet maar de Cabin is super.
Het volgende probleem wordt dus het avond eten, helaas had de meneer van Alaska Promotion ons niet verteld dat hier dus niets is behalve een benzine station.

Een restaurant ligt 48 km naar het zuiden, een 40 km terug de Denali Highway op waar we net vandaan kwamen en de laatste ligt zo’n slordige 128 km naar het noorden. Beetje slordig van de organisator.

Nou dan maar bij het benzine station gegeten, nou ja eten, het liep nog net niet van ons bord.

De volgende dag hebben we dus maar van ellende de weg naar het Noorden gekozen om daar wat boodschappen te doen voor het avond eten want daar wilde we dus niet nog een keer heen voor ons avondeten.

We zouden met de eigenaar van de Cabins een boottocht gaan maken maar die ging helaas niet door omdat het stevige regende en onweerde maar als alternatief heeft ie een wandeling met ons gemaakt en de nodige info vertrekt of de flora en fauna van het gebied.

Ons verblijf heeft ons geleerd dat 1 nacht in Paxson genoeg was geweest.

Woensdag 28 juni 2000
Vandaag op weg naar Glenallen, waar we zullen overnachten in een hotell.
Het is nog steeds een beetje druilerig maar het begint op te knappen.

We zijn redelijk op tijd in Glenallen dus inchecken en dan even kijken wat we gaan doen tot het avondeten.
Helaas gaat het hier ook niet goed want het hotel heeft onze reservering niet staan maar heeft gelukkig nog wel een kamer beschikbaar. En nog een mooie ook met een jacuzzi en voor dezelfde prijs als we oorspronkelijk hadden geboekt.

Het lokale boekingskantoor blijft bij hoog en bij laag beweren dat het de fout is van het hotel maar hebben wel voor de zekerheid wel even alle volgende hotels voor ons gecheckt.

De eigenaar van hotel stuurt ons naar een restaurant dat ongeveer 16 km van het hotel vandaan ligt en niet naar het restaurant op het terrein van het hotel ligt.
Hij heeft ons behoorlijk goed in geschat want wij lusten we een wijntje bij het avond eten en dat wordt niet geschonken in het vlakbij gelegen hotel.

donderdag  29 juni – vrijdag 30 juni 2000
Vandaag een zware/pittige dag voor de boeg, want we moeten naar Kennicott en dat ligt helemaal achterin het Wrangell St. Elias National Park.
The McCarthy Road begint in Chitina en is een 93 km lange dirt road en is de voormalige spoorweg die door de mijnwerkers werd gebruikt en is volgestort met grind en zand. De weg is niet bijster goed voor de banden en hier en daar wash boards waar je overheen trilt. Langs de weg vinden nog een paar spikes, die gebruikt werden om de bielsen van de spoorweg mee vast te zetten.

Een hele belevenis maar lang niet zo erg als iedereen het voorschotelt. Aan het einde van de weg moet je via een telefoonpaal laten weten dat je er bent en wordt je opgehaald want je mag er niet met de auto heen rijden.

We zullen hier 2 nachten verblijven in een van de lodges die hier zijn. We krijgen niet de kamer die we hadden verwacht. We hebben bij onze reservering een kamer geboekt met "private bath' maar krijgen een kamer met douche en toilet op de gang. Maar de eigenaar verteld ons dat ze helemaal geen kamers met private bath hebben dus weer verkeerd geregeld door Alaska Promotion.
We moeten bekennen dat alles er tip top uitzag en uitermate schoon.

De volgende dag een fantastische Glacier wandeling gemaakt, wel zwaar en met spikes het ijs op maar echt gaaf en zeker een must om te doen.

Zaterdag 1 juli 2000
Van Kennicott op weg via Chitina naar Valdez waar we 1 nacht zullen blijven slapen om de volgende dag naar Whittier te nemen.

Valdez is een vissersplaatsje en een van de belangrijkste havens van Alaska en had in 2000 een aantal inwoners van 4.036. Begin 70-er jaren is in het Noorden van Alaska de olieproductie op gang gekomen bij Prudhoe Bay. Om deze olie te transporteren werd een pijplijn van 1.300 kilometer aangelegd, van het uiterste noorden naar het zuidelijkste ijsvrije havenplaatsje Valdez en heet de Trans-Alaska pijpleiding. Deze heeft een diameter van 122 cm en heeft meer dan 8 miljard dollar gekost. Medio 1977 kwam de eerste olie aan in de nieuwe olieterminal in Valdez. Hiervandaan wordt de olie verder vervoerd naar raffinaderijen, onder andere, aan de Amerikaanse westkust.
De terminal heeft plaats voor vier olietankers. Vanuit deze haven is de Exxon Valdez vertrokken die is verongelukt en een grote milieuramp heeft veroorzaakt in 1989.

Bij deze ramp is er tussen de 41 en 132 miljoen liter ruwe olie in zee gestroomd waardoor 1.900 kilometer kustlijn van Alaska verontreinigd werd. 580.000 zeevogels, 5.500 otters, talloze robben en zeeleeuwen zijn hierdoor gestorven en de visserij liep enorme schade op.

Zondag 2 juli – Maandag 3 juli 2000
Met de boot over van Valdez naar Whittier en dan door naar Seward waar 2 nachten zullen blijven in een mooie Lodge.

De tocht duurt ongeveer 5 uur en het is verstandig hem van de voren te boeken anders kun je als het tegen zit nog een nachtje moeten blijven in niet zo heel gezellig Valdez.
We hebben helaas pech, het mistig is maar toch is het wel een erg mooi stukje met veel ijsschotsen, zeehonden en Bald Eagles.

Bij aankomst in Whittier moest je vroeger op de trein om door de berg vervoerd te worden maar tegenwoordig rij je door de tunnel (Anton Anderson Memorial Tunnel) naar de andere kant van de berg. Whittier is opgericht in 1969 en er wonen minder dan 300 mensen maar het jaarlijks bezoeker aantal ligt boven de 700.000.

Aan het einde van deze tunnel kom je bij een mooie gletsjer en het is hier dan ook behoorlijk druk.

Verder via een hele mooie weg naar Seward.

Volgende dag gaan we een Fjorden tour maken in het Kenai Fjords National Park, deze tocht duurt 9.5 uur.
’s Morgens vroeg op de boot en richting Holgate Glacier.

Onderweg zien we zoveel dieren gat ze bijna niet op te noemen zijn: zeeotters, zeearenden, Puffins (dit zijn papegaaiduikers en maken de gekste duikelingen), zeehonden, dolfijnen, walvissen en nog veel meer.

De Glacier het uiteindelijke doel, is super gaaf. Vanaf de boot kijk je tegen een mega wand van ijs op waar continue stukken vanaf breken, die je soms ziet maar soms ook alleen maar hoort. Eigenlijk wel beetje angstig want het is hier doodstil, zeker als de boot de motor stil zet.

Het is een fantastische dag geworden, we zagen erg tegen de lange boot trip op maar is absoluut het geld en de moeite waard.

Dinsdag 4 juli – donderdag 6 juli 2000
Vandaag gaan we terug naar Anchorage om aan ons grote avontuur te beginnen. We stallen onze koffers bij ons Hotel. We komen hier weer terug voor we weer naar huis vliegen.

Even een tas pakken voor ons samen en op naar het vliegveld om de vlucht van 5.10 p.m. te pakken naar King Salmon. Het is een klein en lawaaiig vliegtuig en doet er 1.20u over.

Hier zullen we 2 nachten verblijven om van hieruit naar Katmai National Park te gaan waar de grootste bruine beren ter wereld voor komen.

Katmai National Park ligt 450 km ten zuiden van Anchorage en is alleen per boot of vliegtuig te bereiken. Katmai is sinds 1980 gepromoveerd tot National Park. Het park is 19.122 km ² groot en heeft 160 kilometer kustlijn.
In het park liggen 15 vulkanen waarvan er nog 5 actief zijn waaronder de Katmai en de Novarupta in The Valley of Ten Thousand Smokes.

Dag 1 op Katmai:
De volgende dag moeten we ons melden in de lobby van het hotel en zullen worden gebracht naar onze volgende vlucht. En wat we absoluut niet hadden verwacht of beseft dat dit een watervliegtuig zou zijn. Slik!
Na allemaal gewogen te zijn het vliegtuig in en jeetje wat is dit gaaf. Ik mocht tijdens de vlucht in de cockpit zit en wat een uitzicht.

Na geland te zijn in Brooks Landing moeten we naar onze bus om de excursie naar The Valley of Ten Thousand Smokes te maken. Hier stuiten we dus meteen op een probleem want op ons pad ligt een bruine beer te slapen en we moeten dus een korte wandeling maken via het strand om bij de bus te komen.

In Katmai is een regel de beren hebben voorrang zolang ze niet binnen de grenzen komen die het hotel daar heeft bedacht.

Achter in het park aangekomen, na een rit van een paar uur, gaan we wandelen en bij terugkomst staat ons een gezellige lunch te wachten. Iedereen wat stilletjes van de toch wel zware wandeling maar iedereen geniet.
Bij terugkomst in Brooks Landing hebben we de tijd om nog het platform door te brengen zodat we de beren kunnen zien vissen in de rivier.

Dag 2 op Katmai:
Vandaag gaan we met de boot, de Lady Katmai, terug naar Brooks Landing waar ons ”een beren dag” staat te wachten.

Bij aankomst van de boot worden we opgevangen door een Ranger en krijgen les in beren etiquette…. Eerst de beren en dan pas de mens is het motto omdat wij in hun territorium zijn en niet andersom.
Er is op Katmai nog nooit iemand door een beer aangevallen wat bijna niet te geloven is gezien hier zoveel beren rondlopen.

Er zijn 2 uitkijkpunten waar je naar toe kunt. Tussen het laagste en hoogste uitkijk punt ligt een pad door het bos van ongeveer 800 meter lengte….en het is 90% zeker dat je er een beer tegenkomt.

Als je bij het laagste punt weg gaat moet je dat melden bij de Ranger die daar staat en als je aankomt bij het andere punt moet je je ook weer melden zodat ze weten dat alles goed is gegaan. Er mogen alleen groepjes van minimaal 5 op pad eerder niet.

Op het hoogste punt aangekomen, kun je vanaf een platform de beren zien vissen in de stroming van de rivier/waterval.

Je bent ongeveer 10 meter bij de beren vandaag en het is ook een vreselijk gaaf gezicht. Deze excursie mag je niet missen als je in Alaska bent.

Op de terugweg naar het onderste platform heeft een beer besloten om even gezellig met ons mee te lopen, slecht op een afstand van 5 meter of zo, loop niet bepaald rustig moet ik zeggen.
Bij terugkomst gaan we de boot weer op en terug naar Brooks Landing, we moeten opschieten want het vliegtuig wacht dat ons terugbrengt naar Anchorage om hier nog 2 nachten te blijven. 

Vrijdag 7 juli 2000
Een relaxt dagje Anchorage. Er zijn genoeg mogelijkheden om de dag door te brengen van musea tot andere parken rond Anchorage.

Anchorage is ook de startplaats van de jaarlijks Iditarod.
Dit is een sledehondenrace of als hij ook wordt genoemd “The Last Great Race”. De start is de eerste zaterdag in maart en gaat van Anchorage naar Nome, een lengte van 1.700 km.
De snelste race is ooit gedaan in 9 dagen. De uitdaging ligt niet alleen in de lengte maar ook:

de kou (een gevoelstemperatuur van -75 c is niet vreemd hier)
het weer (sneeuwstormen, te veel sneeuw, te weinig sneeuw) en de slecht condities van de route (door rivieren waar geen ijs meer ligt of zee-ijs dat is gebroken) kunnen het knap last maken

De race/route is genoemd naar de goudzoekersplaats Iditarod. Tijdens de Goldrush (1880-1920) werd in de wintermaanden de route gebruikt om post en goederen te vervoeren. De belangrijkste gebeurtenis was in januari 1925 toen er een difterie epidemie uit brak in Nome en daarom genoemd wordt: “The Serum Run to Nome”.

En daarom wordt sinds 1973 de Iditarod Race gehouden als eerbetoon aan die epidemie.

Zaterdag 8 juli 2000
Het zit er weer op en we gaan weer terug naar Amsterdam.

Conclusie van deze trip:

Een van de mooiste trips die we tot nu toe hebben gemaakt maar wel een met veel haken en ogen. Volgende keer alles zelf boeken maar vroeg reserveren is dan wel belangrijk want echt veel goede hotels zijn er niet.